"Świat w moich myślach" to zbiorek poezji tworzonej przez młodzież
z Gimnazjum w Damnicy.  Pierwsze wydanie poświęcone jest tematyce miłosnej, gdyż publikujemy je w Dniu Zakochanych. "W młodości rzadko wyznaje się miłość, gdyż onieśmiela ją wstyd, tłumiąc płomienie" - twierdził Seneka na początku naszej ery. Jednak wraz z upływem czasu zmieniliśmy swoje nastawienie do wielu spraw. Nasi dziadkowie swą pierwszą miłość kojarzą z wolnym tańcem, bukiecikiem pachnących fiołków. Ich dzieci - z potajemnymi randkami przy muzyce Beatlesów. A wnukowie? Młodzi, jak zauważył Seneka, zawsze mieli trudności z przekładaniem uczuć na słowa. Wśród gimnazjalistów znaleźli się jednak tacy, którzy nie bali się wyrazić uczuć w formie wierszy. Nie oznacza to jednak doświadczeń osobistych nastolatków, a raczej ich zdolności w obserwowaniu życia  i w wyrażaniu myśli.
        Skoro ten zbiorek wierszy ukazuje się w Dniu Zakochanych, warto nawiązać do tradycji walentynkowych.
       Kim był właściwie świętyWalenty, którego imieniny obchodzimy 14 lutego?
Według niektórych źródeł był on rzymskim kapłanem żyjącym za czasów Klaudiusza II. Cesarz zakazał udzielania ślubów, ale Walenty złamał ten zakaz i wlaśnie 14. lutego został za to stracony.
     Inna legenda głosi, że 14 lutego Walenty połączył węzłem małżenskim nieuleczalnie chorą Sarpie i Sabina, który chciał umrzeć razem z ukochaną.
Sabin poprosił wiec biskupa Walentego, żeby wymodlił śmierć także dla niego. Walenty wybłagał u Boga śmierć dla obojga kochanków. Prawdopodobnie kilkaset lat później odnaleziono szczątki Sarpii  i Sabina ze splecionymi dłońmi.
      W krajach anglosaskich walentynki są starym zwyczajem ludowym, rozpowszechnionym około roku 1476. Ma on związek nie tyle z działalnością św. Walentego, co z pewną obserwacją. Otóż w połowie lutego na Wyspach Brytyjskich ptaki śpiewające zaczynają łączyć się w pary.
     Do Polski tradycja walentynkowa przywędrowała niedawno. Polscy zakochani wręczają sobie upominki i wysyłają kartki, w których zapewniają o swym uczuciu.

E. L.